Çinlilerin balık ve tavuk yemekleri için geliştirdikleri sos olan “ke-tsiap” 1690’lı yıllarda yaygınlaştı ve İngiliz denizciler tarafından Singapur ve Malezya’da ketçap adıyla bilinen püre İngiltere’ye götürüldü. 1740 larda İngiltere’de yemek kitaplarına giren ketçabın yapısı, Çin baharatları bilinmediğinden, değiştirildi. Mantar, ceviz, salatalık eklendi. Domatesin ketçaba katılması herhalde 1790’larda oldu.
Ketçap, 1830’lu yıllarda ilaç olarak satılmaktaydı. Ketçapın şişelenmiş kitlesel üretimi 1876 da başladı.
Türkiye’de ketçap tost, hamburger kültürünün gelişimi ile talep edilmeye başladı ve gıda sanayisinin gelişiminden sonra özellikle patates kızartması, hamburger, sandviç, makarna ve kızartılmış veya ızgara et ile birlikte kullanılmaktadır.
Ketçap, sos, özellikle de mantar ve baharatlardan yapılan soslar için kullanılan genel bir terim olarak ortaya çıkmıştır. Bugün hâlâ bazı ülkelerde, örneğin İngiltere’de, mantar ketçabı satılmaktadır. Yabanmersini, ançuez, istridye, ıstakoz, ceviz, limon, ceviz ve üzüm eskiden popüler olan ketçap içerikleri arasındadır. İçerisinde bulunan acı biber ile az da olsa acı olarak üretilir.
Ketçap, ayrıca domates ve diğer kırmızı meyvelerde bulunan ve kalp damar hastalığı, kanser (özellikle prostat kanseri), diyabet, osteoporoz ve hatta erkeklerde kısırlık riskini azalttığı yönünde bulgular olan likopen açısından zengin bir kaynaktır.