Müzikte çokseslilik (polifoni) terimi, teksesliliğe karşıt olarak değişik iki ya da ikiden çok müzik partisinin üst üste gelmesi ve dolayısıyle aynı anda söylenmesini belirtmek için kullanılır.
Çoksesli ezginin kökeni, üstünde tartışılan bir konudur. Bazı uzmanlar bu müziğin musevi dinsel törenlerinden doğduğunu, bazıları ise, İtalyan denizcilerinin değişikliğe uğratarak benimsedikleri ve Flandre kıyılarına kadar götürdükleri müslüman havalarından kaynaklandığını ileri sürer.
Avrupa’da IX. yy’da ortaya çıkan çoksesli müzik, Avrupalı bestecilerin en büyük buluşu sayılır.
Önceleri temel olarak alınan bir gregoryen ezgisiyle ikinci bir insan sesi karşılaştırılıyordu. XII. yy’da Paris’te besteci Perotin 3, hattâ 4 insan sesini bir arada kullandı. Daha sonra, beste tekniğinin geliştiği ölçüde, ses sayısı giderek artırıldı.
Müziğe sanattan çok bilim gözüyle bakan Flamand bestecilerinin XV. yy’da ortaya koydukları karmaşık yöntemlerin ardından, bir sonraki yüzyılda, özellikle İtalyanlar (Palestrina) tarafından çoksesli müziğe açık seçiklik ve denge öğeleri katıldı.
Günümüzde, Batı müziği tarihinin büyük dönemlerinden biri olduğu ve birçok başyapıtın ortaya çıkmasına olanak sağladığı ölçüde, çağdaş bestecilerin bu müziğe daha çok ilgi göstermeleri ve duyulmayan birçok yapıtı ortaya çıkararak plağa alınmasını sağlamaları, kolayca anlaşılır bir davranıştır.