Şarabın kısa tarihi,
Asmanın, dördüncü zamanın başlarında Anadolu’nun doğusunda ortaya çıktığı sanılmaktadır. Yerli halklar kısa bir süre sonra bu bitkinin meyvelerinden elde edilen şıranın toprak küplerde bırakılınca mayalandığını ve sonra uzun süre dayandığını gördüler ve bu içkinin çekiciliğini fark ettiler. Bu tırmanıcı bitkinin meyve kalitesini yükseltmek için onu evcilleştirilip üretmeye karar verdiler.
Böylece Hristiyanlığın başlangıcına kadar asma, Akdeniz havzasının her iki yakasında yayılıp yerleşti ve halk şarap içme alışkanlığı edindi. Hem kuvvet hem coşku veren tali etkileri sebebiyle de şarap kısa sürede kutsal bir içki niteliği edindi. Kimi dini inanç bu kutsallığı benimsedi ve zamanla şarabı bir simge haline getirdi. Bundan sonra şarap Akdeniz çevresinde Hristiyanlar için ekmekle birlikte beslenme medeniyetlerinin temelini oluşturdu.
Yüzyıllar içinde meydana gelen gelişmeler sonucu, Akdeniz havzasında bağcılık bugünkü çehresini aldı. Yeni dünya bağlarına gelince oradaki bağların çoğu fütuhatçı İspanyolların ve Nantes fermanı çıkıncaya kadar Avrupa dan kaçarak Amerika’ya göçen ve tüketim alışkanlıklarını da birlikte götüren protestanların eseridir.
Uzun zaman uyarıcı kabul edilen bu içki, hayat seviyesini ve tarzlarının çeşitlenmesiyle bir kalite ve damak tadı unsuru, yemeklerin bir tamamlayıcısı haline geldi; bu yüzdendir ki özellikleri ve kaynağı yemekle tam bağdaşması açısından önem kazandı. İslam dünyası dışında tanrısal ve doğaüstü bir simge olmaktan öte, şarap ve şarap bilgisi dünyanın çoğu yerinde yaşama sanatının bir simgesi niteliği kazandı.