İngiltere’nin Birmingham şehrinde bulunan Oliver Lucas, 1910’da standart bir elektrikli araba kornası icat etmiştir. Daha sonra İlk seri üretim elektrikli korna İngiltere’de United Motor Industries Ltd. tarafından Wagner Electric Motor Horn adıyla üretildi. 28 Ağustos 1906’da The Motor adlı dergide ilanlarla tüketicilere tanıtıldı. Firmanın kendi satış rakamlarına göre korna, çok büyük ilgi gördü.
Eylül ayında, aynı dergide yayınlanan ilanlara göre, “Bu yeni kornaya olan hayranlık bir çığ gibi büyüyor, üretim adeta kapışılarak tüketiliyordu.” O ay yapılan bir denemede, kornanın sesinin yaklaşık 800 metreden duyulabildiği saptandı. Sıradan kornalar ise, ancak 400-500 metreden duyulabiliyordu. Bu yeni aygıtı ilk kullananlar, Napier marka arabalarına taktıran Cecil Edge ve S.F. Edge’dir.
Araba kornaları, üzerinde elektromıknatıs etkisi bulunan ve o elektromıknatısa sürekli olarak etki eden bir kontaktör, dairesel çelik diyaframdan oluşur ve genellikle elektriklidir. Bu düzenek elektrikli zil gibi iş görür ve genelde “daaat” şeklinde ses çıkarır. Diyaframın akustik empedansını açık hava ile daha iyi eşleştirmek ve böylece ses enerjisini daha etkili bir şekilde aktarmak için spiral üstel boynuz şekli (bazen “salyangoz” olarak adlandırılır) kornanın gövdesine dökülür. Tipik araba kornalarnın ses seviyeleri yaklaşık 107-109 desibeldir ve genellikle 5-6 amper akım çeker.
Korna veya klakson, motorlu araçlara, otobüslere, bisikletlere, trenlere, tramvaylara ve diğer araç tiplerine uyumlu bir ses üretme cihazıdır. Aracın sürücüsü, aracın yaklaştığını, varlığını belli etme veya bazı tehlikelere dikkat çekmek için korna kullanır. Bazı ülkelerde motorlu kara taşıtları, gemi ve trenlerin kornası olması ve çalışması kanunen zorunludur. Bazı ülkelerde bisikletlerin sesli bir uyarı cihazı olması zorunluluğu vardır.