Golfstrim görüldüğü kadarıyla, okyanus akıntılarının çoğu gibi, rüzgârın su yüzeyine etkisiyle oluşmaktadır. Kuzey Atlantik bölgesinin ortasında sürekli rüzgârlar, güney kesiminde genellikle kuzeydoğudan ve kuzey kesiminde de çoğunlukla güneybatıdan eserler. Bu rüzgârların sonucu-olarak suyun hareketi aşağı yukarı rüzgârın esiş yönünde olur.
Avrupa Körfezi Akıntısı’nın keşfi, Juan Ponce de León‘un 1512 seferi tarihine kadar uzanıyor ve ardından İspanya Karayiplerinden İspanya’ya giden İspanyol gemileri tarafından yaygın bir şekilde kullanılmaya başlandı. 22 Nisan 1513’te Ponce de León’un yolculuk günlüğünün bir özeti, “Büyük rüzgarlar olmasına rağmen ilerlemeyecekleri, geriye doğru ilerleyemeyecekleri ve şu anki ilerlemiş oldukları anlaşılan bir akım Akımın rüzgardan daha güçlü olduğu biliniyordu. Onun varlığı Peter Martyr d’Anghiera tarafından da biliniyordu.
Bugün Gulf Stream tek başına bir akıntı olmayıp çok büyük bir akıntı sisteminin bir parçasıdır. Bu akıntı Kuzey Amerika’nın doğu kıyıları boyunca kuzeye doğru hareket eder. Akımın bu bölümünde Gulf Stream’e Kuzey Atlantik akıntısı adı verilir. Sonra yönünü Avrupa’nın batı kıyıları boyunca güneye doğru çevirir ve Kanarya Adaları akıntısı adını alır. Buradan Atlas Okyanusu’nu Karaipler Denizi’ne doğru tersine geçer (Ekvator Akıntısı). Sonunda Florida’nın Atlantik tarafındaki güney kıyısına doğru akar (Florida Akıntısı). Bu beş akıntı koskoca bir çevrimsel hareketi oluşturarak, suların böylece Atlas Okyanusu’n- da döne döne taşınmasına neden olur.
Genellikle bu dönme hareketinin batı yanındaki akıntılar, doğu yanındakilere oranla hem daha hızlı, hem de daha dardırlar. Saatte beş deniz milinden hızlı akıntılar Florida kıyıları ve yakınlarında olağandır. Buna karşın Afrika’nın kuzeybatı kıyılarında saatte yarım deniz milinden az hızlara da sık sık raslanır.
Haritada görüldüğü gibi dünyanın her köşesinde pek çok akıntı var. Bunların hepsi deniz yüzeylerinde oluşan sürekli akıntılardır. Yıl boyunca ve aynı akış hızıyla varlıklarını sürdürürler.